About us

‘Dyspnea’ is a Greek band formed in august 2006.The name means a breathing problem caused by different reasons and the way we see it even from the asphyxiation of todays society.’Dyspnea’ is AGAINST RACISM, FASCISM, SPECIESISM, SEXISM, DESPOTISM, HIERARCHY and any kind of oppression.

Lyrics

-Βολικοι στη σιωπη-

ξεχασαμε και ζουμε απο χρονια
σαν μηχανες
αραγε μας μειναν οι αναμνησεις
απτις ενοχες
πουλησαμε φθηνα  συνειδησεις
χωρις δισταγμο
στο ελεος αφησαμε τις ζωες μας
σ αδιστακτους θεους
~~~~
ο χρονος σαν ταφος να'ναι σε σας καταριεμαι
εγω υπαρχω και ειμαι η φωτια που πλανιεται
χρωμα να φτιαχνω απο καθε καμμενη στιγμη
να φωναζω πως ηρθε η ωρα να καειτε-μες τη σιωπη
~~~~
κρεμασμενοι απτην συνηθεια
βολικοι στη σιωπη
δικασμενη αληθεια
φονικη η σιωπη
~~~~
χτυπαν οι κραυγες σας πανω σε τοιχους
τιποτα δεν σας σωζει τωρα πια
κλειστηκατε σε φρουρια χτισμενα απο αιμα
μεσα σε πετρινα κλουβια
ο πονος στην ανια χαριζει μοναχα ελευθερια
μια γευση,ηλιαχτιδα,φανταζει μοναχα η αρχη
~~~~
κρεμασμενοι απτην συνηθεια
βολικοι στη σιωπη
δικασμενη αληθεια
φονικη η σιωπη
για ποσο ρε μπασταρδοι-χειραγωγειτε την αληθεια
για ποσο ρε μπασταρδοι θα ζειτε στη σιωπη
~~~~
μια σιωπη............που κοβει την ανασα
γονατιζουν σε οτι γυαλιζει μοναχα
γονατιζουν  να ζητησουνε χαρη
ακομα κι οταν η φωτια τους κυκλωνει

βαρεθηκα πια να περιμενω
τις υποσχεσεις σας να εκπληρωθουν
παταω στη γη και χορευω σαν κεραυνος
ο χρονος που τωρα τελειωνει ο μονος εχθρος
κι οι μπασταρδοι γνωστοι δικαστες
να ορκιζονται σαν λυτρωτες

-Εδώ στη γη των κολασμενων-


Για ολα οσα σβησαν κι'οσα φυγαν
Δεν ζησαμε οσο θα  θελαμε τις στιγμες

Παραλαβαμε βαρια μια σκυταλη απο ενα αισχρο μισητο παρελθον
Γονατιζαμε μεχρι χθες ζουσαμε με χαδια και απειλες

Κιέιναι αργα αν ειναι αργα
Δεν μπορει να τελειωσουν ολα τοσο απλα
Δεν πολεμησαμε ματαια για ολα αυτα

Τα χρονια που μας κλεψαν θα πληρωσουν ακριβα
Μας βαζαν να προσκυνουμε σταυρους απο χρυσο
Κατωτερους μας θελανε φτωχους και στο μυαλο

Μα και παλι οσα  χρονια και αν περασουνε
Τους βολεμενους δεν τους νοιαζει τι θα γινει
Εχουν πιστη σε ενα ψεμα πως κραταει μια ζωη

Σε ποταμια σε κοιλαδες σε βουνα
Ακους την σιωπη πια να βρυχαται
Κι ο φοβος να θεριευει περα απο καθε σπιτικο

Σαν ποταμια στις κοιλαδες απτα βουνα
Να παρασυρουμε να απλωθουμε να στεριωσουμε
Επιτελους πια να ζησουμε,οχι αλλες χαμενες στιγμες

Στον αερα στροβιλιζομαι στο χωμα πεφτω ματωνω με τη γη
Καθε φορα που παραδινομαι σε καθε καινουρια αναγκη
Στο μυαλο μου γινεται πολεμος εκει εξω αναβουν φωτιες για τους νεκρους
Νιωθω το μισος ν'απλωνεται νιωθω την οργη να ξεχυνεται στον αερα

Για ολους οσους φυγαν κι’οσους σβησαν
Που δεν ζησανε οσο θα θελανε τις στιγμες

Τωρα πια μπορουμε να αρχισουμε ξανα τωρα που γνωριζουμε την καθε μια πλευρα τωρα ειναι η ωρα να διαλεξουμε να βαλουμε την μοιρα μας στη δικια μας ζυγαρια
Οι ευκαιριες ειναι οπλα δεν  χαριζονται ετσι απλα δεν δικαιολογουνται λαθη πια ξανα
Τωρα πια που μαθαμε τι θελουμε μια ζωη αμετανοητοι χωρις  πνευματικη σκλαβια

Για οσα φυγαν
Για ολα οσα σβησαν
Μαζι αντιμετωπισαμε καθε πονο
μαζι να ζωγραφισουμε την καθε μια στιγμη
Ποτε μη ξαναφησουμε να χαθουν τοσες και τοσες στιγμες


-Τροπο στην οργη-

Βροντες αρματων ακουγονται ξανα/ κραυγες διπλα μου ηχουν 
σερνομαι μεσα απτα χαλασματα / εκδικηση ζηταω καμια αλλη επιλογη
Αυτοσχεδια τα οπλα μου/ οτι χαρισει διπλα μου η γη
Κι απεναντι μου οι τιτανες φανταζουνε ατρωτοι  στην πραγματικοτητα  δειλοι…..

Τρεμει η γη σκιες που χανονται και σβηνουν την αυγη
Περνουν οι μερες διχως χρωματα
Τιποτα  δε θα αλλαξει με καμια προσευχη
Εκει που φυτρωνουν μοναχα οι αρρωστες φωνες
Και οσοι χριζουν τους φονιαδες ηρωες
Νομιζουν πως οριζουν  καθε τυχη με απειλες

Μπροστα σας θα με βρισκεται σε καθε απειλη
Θανατος ποιος θανατος καμια επιλογη
Ξυπνησατε  ηφαιστειο την κρυμμενη μου οργη

Καθε στιγμη μια ανασα ενα δακρυ στην κραυγη απτον πονο του χαμου  της απωλειας
Ειναι μονοδρομος η αντιδραση και το ονειρο για ειρηνη πια θολωνει
Και αρχιζει και παλι ο εφιαλτης.

Εκει’ναι που γεννιεται η οργη

Καθε μια στιγμη που σφιγγουν τη θηλιά στο λαιμο
Και χτιζουν γυρω τα τειχη που οριζουν το λαθος απτο σωστο
Εκει ειναι που γεννιεται η οργη!!!



Δασκαλος μου η καταστροφη

Ο καθενας τους ειναι ενα χωραφι σπαρμενο
που περιμενει λιπασμα δηλητηριο να καρπίσει
Δρομος στρωμενος απτην εποχη της τυραγνίας
Τα λογια που μας μαθαν και οι ιστοριες που μας διδαξαν
πολιτικα πειραματοζωα στο σκοταδι οι φωνες
τρεξτε να γλυτωσετε απτις αναρχες φωτιες

Φωτιες οπου ναναι θα ξεσπασουν
Ενστικτα που ποτε δεν θα κοπασουν
Σαν κυματα πανω στον βραχο θα τον σπασουν
Το παθος μας δεν καταφεραν να δαμασουν

δεν μαθανε,πια τιποτα
Ενας ολεθρος θα πρεπει να ρθει να καταλαβουν
Το μισος,ανηκει
Σ'αυτους που μες την θλιψη την ανασα τους δεν χανουν
Αρχιζω να βλεπω
Πιο καθαρα τα ψεματα κηλίδα στο μυαλο μου
Στο χερι σας εχω

Ερημος θα γινει δεν θα σωθει κανενας
Και μεσα απ'τις σταχτες θ’αναγεννηθει ζωη
Ο δρομος που διαλεξαμε εχει γινει η αρενα
Στις πολεις που σηκωσατε κι'εχουν γινει φυλακη
Μετρατε πια αντιστροφα τρια δυο ενα
να ευχεστε το τελος σας γρηγορα να ρθει
Το μισος που γεννησατε θηλεια ειναι στο λαιμο σας
Τρεξτε να γλυτωσετε απτις αναρχες φωτιες

Αρχιζω να τα βλεπω καθαρα
Τιποτα δεν θα ναι το ιδιο ξανα
Ολα αυτα που μας θυμιζουνε το χθες
σταχτες στον αερα που σκορπιζουν οι φωτιες




-Μοιαζει η παρανοια με λυτρωση…-

Για χρονια σακατης για χρονια σκυμμενος,
Στα βήματα μου χανομαι στο τρεξιμο σκορπιεμαι.
Οσο κιαν προσπαθησα τον δρομο  μου να διαλεξω
Σε λαβυρινθους παντα εβγαινα που φταναν σ'αδιεξοδο.
Μοιαζει η παρανοια με λυτρωση με βγαζει απτα δυσκολα συνεχεια,
Χρειαζομαι ξανα μια επαληθευση
Για να ξεχωρισω την αληθεια,
Για καθε μερα που μοιαζει πανυψηλη κορφη
Που μοιαζει απυθμενος βυθος,
Σε καθε αποτομη στροφη ξεφευγω.
Συνεχεια στο κεφαλι τριγυριζουνε οι δαιμονες μου καποτε ακουγαν,
Στο ψεμα εχουν ασχημη αντιδραση το νιωθω θελουν
Καπου να ξεσπασουν θελουν καπου να ξεσπασουν.
~
Κιειναι τα πρωτα βηματα μου βιαστικα
Πανω σε πετρες που τα ποδια μου ματωσανε.
Κινουμαι μεσα σε χαλασματα του χθες
Στ'αποκαιδια μιας ζωης μεσα στη ληθη.
Οσα ποτε μου δε καταφερα,ειν’οσα ποτε μου δεν ποθησα αρκετα
Παντα ανεχομουνα υπακουα σκυμμενος
Τα παντα ανεχομουνα υπακουα σκυμμενος

Αναθεμα ς’οσους με διδαξαν να υπακουω να σκυβω το κεφαλι
Να υπακουω και να το βουλωνω
Αναθεμα σε οσους με τον τροπο τους με μαθανε πως γεννηθηκα δουλος θεου και αφενταδων.

Κιειναι κι’εκεινες οι σκοτεινες στιγμες που καθαριζω απτις συνηθειες των αλλων
Κειναι που νιωθω τα ποδια μου και παλι δυνατα μετα απο χρονια περπατωντας μες’σε βουρκους
Προσευχη σεναν ανυπαρκτο θεο μια δυναμη που γεννηθηκε απτον φοβο των δειλων
Χαριστηκε απο μανα σε μανα κιαβουλους ασυνειδητους πατεραδες
Ο φοβος,η σιωπη,σαν θανατος,πνευματικα πια νεκρος

ποτε θα μαθουνε ,να μην ελπιζουνε,ξανα στα ψεμματα,
ας μη νομιζουμε,ποτε δε θα μαθουνε,μεγαλα τα ψεμματα,βαθειες ειναι οι ριζες τους,στους βουρκους  που τρεφονται,τα πρωτα βηματα δε θα υπαρξουνε,χωρις πατηματα,ποτε δε θ’αλλαξουνε,ας ειμαστε ετοιμοι,να  προχωρησουμε,μπροστα οτι κιαν γινει παντα μπροστα

Κινουμαι μπροστα
Κινουμαι μπροστα σταπατητα,ασταματητα
Σερνομαι μπροστα κυλιεμαι αρκει να κινουμαι …
Μπροστα









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου